ἐρώμενος
: ερώμενος
Grec ancien
Étymologie
- Du participe présent passif du verbe ἐράω, eráō (« aimer d’amour », « désirer »).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | Duel | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominatif | ὁ | ἐρώμενος | οἱ | ἐρώμενοι | τὼ | ἐρωμένω |
| Vocatif | ἐρώμενε | ἐρώμενοι | ἐρωμένω | |||
| Accusatif | τὸν | ἐρώμενον | τοὺς | ἐρωμένους | τὼ | ἐρωμένω |
| Génitif | τοῦ | ἐρωμένου | τῶν | ἐρωμένων | τοῖν | ἐρωμένοιν |
| Datif | τῷ | ἐρωμένῳ | τοῖς | ἐρωμένοις | τοῖν | ἐρωμένοιν |
ἐρώμενος, erṓmenos *\e.rɔ̌ː.me.nos\ masculin (pour une femme, on dit : ἐρωμένη)
Dérivés dans d’autres langues
- Français : éromène
- Grec : ερώμενος
Forme de verbe
| cas | singulier | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | ἐρώμενος | ἐρωμένη | ἐρώμενον | |||
| vocatif | ἐρώμενε | ἐρωμένη | ἐρώμενον | |||
| accusatif | ἐρώμενον | ἐρωμένην | ἐρώμενον | |||
| génitif | ἐρωμένου | ἐρωμένης | ἐρωμένου | |||
| datif | ἐρωμένῳ | ἐρωμένῃ | ἐρωμένῳ | |||
| cas | duel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | ἐρωμένω | ἐρωμένα | ἐρωμένω | |||
| vocatif | ἐρωμένω | ἐρωμένω | ἐρωμένω | |||
| accusatif | ἐρωμένω | ἐρωμένα | ἐρωμένω | |||
| génitif | ἐρωμένοιν | ἐρωμέναιν | ἐρωμένοιν | |||
| datif | ἐρωμένοιν | ἐρωμέναιν | ἐρωμένοιν | |||
| cas | pluriel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | ἐρώμενοι | ἐρώμεναι | ἐρώμενα | |||
| vocatif | ἐρώμενοι | ἐρώμεναι | ἐρώμενα | |||
| accusatif | ἐρωμένους | ἐρωμένας | ἐρώμενα | |||
| génitif | ἐρωμένων | ἐρωμένων | ἐρωμένων | |||
| datif | ἐρωμένοις | ἐρωμέναις | ἐρωμένοις | |||
ἐρώμενος, erṓmenos *\e.rɔ̌ː.me.nos\ masculin
- Participe présent passif de ἐράω.
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.