ὡραῖος
: ωραίος
Grec ancien
Adjectif
| cas | singulier | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | ὡραῖος | ὡραία | ὡραῖον | |||
| vocatif | ὡραῖε | ὡραία | ὡραῖον | |||
| accusatif | ὡραῖον | ὡραίαν | ὡραῖον | |||
| génitif | ὡραίου | ὡραίας | ὡραίου | |||
| datif | ὡραίῳ | ὡραίᾳ | ὡραίῳ | |||
| cas | duel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | ὡραίω | ὡραία | ὡραίω | |||
| vocatif | ὡραίω | ὡραία | ὡραίω | |||
| accusatif | ὡραίω | ὡραία | ὡραίω | |||
| génitif | ὡραίοιν | ὡραίαιν | ὡραίοιν | |||
| datif | ὡραίοιν | ὡραίαιν | ὡραίοιν | |||
| cas | pluriel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | ὡραῖοι | ὡραῖαι | ὡραῖα | |||
| vocatif | ὡραῖοι | ὡραῖαι | ὡραῖα | |||
| accusatif | ὡραίους | ὡραίας | ὡραῖα | |||
| génitif | ὡραίων | ὡραίων | ὡραίων | |||
| datif | ὡραίοις | ὡραίαις | ὡραίοις | |||
ὡραῖος, hôraîos *\hɔː.ˈra͜ɪˌ.os\
- Qui est de la saison.
- Qui se fait à une époque, dans une saison déterminée.
- (Par suite) Qui est de saison.
- Convenable, régulier, légitime.
- Qui est dans la fleur de l’âge.
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
- Alphonse Dain, Jules-Albert de Foucault, Pierre Poulain, Grammaire grecque Éloi-Jules Ragon, éditions Jean de Gigord, Paris, 1952
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.