πνιγηρός
Grec ancien
Étymologie
- De πνίγω, pnígô (« étrangler », « étouffer », « suffoquer »).
Adjectif
| cas | singulier | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | πνιγηρός | πνιγηρά | πνιγηρόν | |||
| vocatif | πνιγηρέ | πνιγηρά | πνιγηρόν | |||
| accusatif | πνιγηρόν | πνιγηράν | πνιγηρόν | |||
| génitif | πνιγηροῦ | πνιγηρᾶς | πνιγηροῦ | |||
| datif | πνιγηρῷ | πνιγηρᾷ | πνιγηρῷ | |||
| cas | duel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | πνιγηρώ | πνιγηρά | πνιγηρώ | |||
| vocatif | πνιγηρώ | πνιγηρά | πνιγηρώ | |||
| accusatif | πνιγηρώ | πνιγηρά | πνιγηρώ | |||
| génitif | πνιγηροῖν | πνιγηραῖν | πνιγηροῖν | |||
| datif | πνιγηροῖν | πνιγηραῖν | πνιγηροῖν | |||
| cas | pluriel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | πνιγηροί | πνιγηραί | πνιγηρά | |||
| vocatif | πνιγηροί | πνιγηραί | πνιγηρά | |||
| accusatif | πνιγηρούς | πνιγηράς | πνιγηρά | |||
| génitif | πνιγηρῶν | πνιγηρῶν | πνιγηρῶν | |||
| datif | πνιγηροῖς | πνιγηραῖς | πνιγηροῖς | |||
πνιγηρός, pnigêrós *\pni.ɡɛː.ˈros\
- Étouffant, où l’on étouffe.
- (Par extension) Étroit, resserré.
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.